Gesprek met Riet Disseldorp
Geschreven door Rolf ten Hulsen - 2017
In het huis bij de brievenbus aan de Groenveldsdijk woont Riet Disseldorp. Ze vertelt over haar leven in de stad, maar haar hart en dat van haar man lag bij het platte land.
Boer worden, boer zijn. Dat was ons ideaal. Het pakte anders uit.
Piet Disseldorp, mijn man die in 2006 overleed, groeide op op de boerderij van zijn oom. Hij ging vaak naar voorlichtingsavonden over Canada waar veel boeren in die tijd naartoe trokken. Hij had er al een onderkomen geregeld. Om allerlei redenen ging het uiteindelijk niet door. Toen het besluit genomen was om in Nederland te blijven besloot hij z’n papieren voor melkboer te gaan halen. Dat deden veel boeren jongens die niet de middelen hadden om een eigen boerderij te kunnen beginnen.
De buurtsuper aan het Dacostaplein in Amsterdam.
Melkboer in de grote stad.
In 1959 kochten we de winkel en wijk van een melkboer aan het Da Costaplein in Amsterdam West. De overgang van boerderij naar de stad was heftig. Piet had verschrikkelijk last van heimwee. Maar we hebben het samen gered. Er kwamen 5 kinderen en de winkel met melkwijk liepen goed.
Riet aan de kassa in de winkel
De melkboer had ook een sociale functie.
Een melkboer had in die tijd in zo’n volksbuurt ook een sociale functie. Bij menig oudere of gehandicapte werden kleine klusjes opgeknapt, lamp vervangen, een stop vervangen, enz. En in de tijd dat kolenkachels door gaskachels vervangen werden kreeg hij vaak het verzoek deze aan te steken (veel mensen durfden toen niet de kachel ’s nachts op de waakvlam te laten branden en als ze hem uitgezet hadden lukte het niet om ‘m weer aan te krijgen).
Ook had hij vele bossen sleutels in z’n kar hangen van mensen die overdag niet thuis waren. Dan kon hij de boodschappen in huis neer zetten.
Piet Disseldorp bezig met zijn melkwijk.
Terug naar het platte land.
Na 30 jaar nam zoon Jan de zaak over en dat bood ons de gelegenheid op zoek te gaan naar een huis op het platte land met genoeg ruimte voor grotere dieren.
Het werd Groenveld!
De eerste jaren toen we in Groenveld woonden gingen we nog diverse dagen per week naar Amsterdam om onze zoon te helpen in de winkel.
Op onze nieuwe stek in Groenveld hadden we de ruimte, dus er kwamen schapen, een pony, paarden, enz. We genoten van het leven hier. Piet was veel met zijn eigen paarden bij Hetteling.
De diepste wens om weer terug te keren naar het platte land is in dit heerlijke dorp in vervulling gegaan.
Piet in z’n element.
Dit artikel is gepubliceerd in 2017. Rolf ten Hulsen
Reactie plaatsen
Reacties
Ik heb daar met heel veel plezier op de zaterdag gewerkt. Melkboer Piet kwam altijd bij ons aan de deur en heeft mij toen gevraagd om te komen werken. Heel erg leuk gehad daar. Groetjes Catelijne
Hallo Catelijne, ik zal een uitdraai van je bericht bij Riet Disseldorp bezorgen!
Wat leuk om terug te zien. Mijn grootouders woonde op de dacostakade en ik heb er een tijdje gewerkt in de jaren 90 als bijbaantje, samen met Walid benmbarek en zijn broer en zussen. Heb er goede herinneringen aan!
Hallo Zoraida, Mevrouw Disseldorp heeft zelf geen pc, maar ik zal een een uitdraai bij haar afleveren.
Wat leuk om over de Fam Disseldorp te lezen. Ik groeide op het da Costaplein op vanaf 1960 tot 1974. Ik weet nog alle namen van de kinderen en kan me de melkboer nog goed herinneren. Vooral in de eerste jaren met de granieten vloer in de winkel en het luik. In de kelder werd de melk bewaard en moest de melkboer met een krat op zijn schouder de houten trap op. De winkel werd ook steeds een stukje groter.
Mevrouw Disseldorp heeft geen pc, maar ik zal haar een uitdraai bezorgen. Bedankt voor je reactie!
Dag lieve mensen. Jullie worden gemist! Zojuist het volgende op mijn Amsterdamse Facebookpagina geschreven:
https://www.facebook.com/groups/JofelAmsterdam
De melkboer, Piet, kwam altijd bij mijn tante Annie, die in de Da Costastraat 30-2 woonde en bij mij in de Van Houweningenstraat 26-3. Ik was begin 20 jaar en had de melkboer de sleutel van mijn beneden deur gegeven. Zo zette hij de zuivel in glazen flessen beneden in het trapportaal, plus het wisselgeld in een portemonnee. Mijn beneden buurvrouw vond het niet zo leuk dat hij de sleutel had, terwijl ze niet op het trappenhuis woonde en ging moeilijk doen. De melkboer heeft altijd hart voor zijn vak gehad. Hij is in 2006 overleden. Het was zo'n lieve man! Hier een artikel van zijn vrouw. (Ik verwees naar dit bericht).
Dank voor de leuke reactie. Mevrouw Disseldorp heeft geen computer, maar we brengen haar wel even een uitdraai.
Wat leuk om dit mooie verhaal te lezen.
Ik woonde vroeger met mijn broers en zussen in de Bilderdijkstraat in Amsterdam. Elke woensdagmiddag moest een van ons met een boodschappenlijst naar de winkel op het Da Costaplein. Meneer Disseldorp kwam dan 's avonds de boodschappen thuis brengen tot in de keuken.
We vonden de wekelijkse gang naar het Da Costaplein geen straf, integendeel, het was meer "wie mag er vandaag"? want bij het inleveren van de lijst kreeg je altijd een ijsje!!!
We noemden meneer Disseldorp altijd "de aardige melkboer." Dat was een hele gangbare term bij ons thuis.
Bedankt voor je leuke reactie Wilma! Ik zal je bericht afdrukken en het bij Riet Disseldorp bezorgen, want zij heeft geen computer.
Wat leuk om dit te lezen! Wij hebben met ons gezin van 1974 t/m 1986 in de Da Costastraat 3 gewoond en haalden vaak boodschappen bij 'het melkboertje'. Het was eigenlijk een kleine supermarkt waar van alles te koop was. Waar we het nog altijd over hebben dat zijn de lekkerste navelsinaasappels ooit die je daar in december kon kopen. Het is een mooie herinnering aan een tijd dat zo'n familiebedrijf kon bestaan en een buurt kleur gaf. Met de foto's kwamen ook de herinneringen terug. Geweldig dat we dit gevonden hebben op Internet en Riet bedankt voor het mooie verhaal!
Thea, bedankt voor je leuke reactie. Riet heeft geen internet, maar ik heb haar een uitdraai van je reactie gegeven.